|
Kiel sur Montblanc la glacio spitanta al la sun', al vent', jam mia koro sen pasio, sen brul' ripozas en silent'. Jen ventbrilaj stel-legioj koketas supre sur ĉiel', min superŝutas per radioj: mi restas frosta sen degel'. Kelkfoje tamen, dum mallumo, en revoj de duona dorm', sur fea lag' de l' fora juno aperas via cigna form'. Kaj mia kor' nun ekfajreras, simile al la Monto kun eterna neĝo, se aperas la transe leviĝanta sun'. |